Acayip İnsan... Şiiri - Ulvi Ziya

Nedir insanın şu acâyip duası; ?
Paraya dönüp,emvâle secde eder...
Dünyâ dedikleri örümcek yuvası,
Kuvvetli bir rüzgârla dağılır gider...

Güvenilen dağlara yağar da karlar
Kayıpların ardından dövünüp ağlar...
Nerde o bahçeler,nerede bağlar...?
Son yolculukta,hepsine elvedâ,der...

Meleklere aldırmaz,şeytana kaçar...
Aklına çok güvenip,fezâda uçar...
Nice çağlar kapayıp,çağları açar...
Kör gibi,önündeki kuyuya düşer...

Kimisi îmânlıdır,islâmî yaşar...
Kimisi çok hırslıdır,harama koşar...
Kimisi romantiktir; çağlayıp, coşar...
Şu yalancı dünyâda,gezer derbeder...

İnsan o dur ki; her işini yaparken,
Canla başla çalışır,zorda sabreder...
Ömrü sona erip,gözlerini kaparken;
Îmânıyla haşrolur,Rabbine gider...