Acaba Şiiri - Muharrem Karaman

Güneş ışıklarını elden ayaktan çekip gidiyorken,
Gün ağırlaşıp yatmaya koyulurken,
Eşyalar rengini yitirmek üzereyken,
Her şey öyle soluk rengiyle sessiz sedasız karşımda durmaktayken,
Sadece yalnızlık yanımda kanıma işlemiş sarmış her yanımı
Artık ortalığa gece hakim
Ağırlığını koydu gözü gönlü kararmış gece…

Her şey,binalar,eşyalar,çiçekler,kaldırımlar,ağaçlar,bütün nesneler siyah görünmekte
Yada gözüm kararmakta…
Bunlar içinde aklımda bir tek sen,
Unutulmayan,eskimeyen hep yaralayan kanatan sen….

Geceleri acıyorum yaralarımı ve gönlümün sargı bezini değiştiriyorum sessizce,
Kanayıp seni boğmasın diye,
Daha sabaha çok var güzelim.
Daha çok kanayacak bu gönül,kanadıkça sargı bezi değişecek
Sargı bezi değiştikçe sabah olacak….

Saatler su gibi akıp giderken,
Güneşin ilk ışıkları kan çanağına dönüşmüş gözlerime vurunca.
Ve ben yine defterimi kapatıp,kalemimi bir yana bırakıp,
Ve delicesine içime çektiğim sigaranın son dumanını alıp söndürmek üzereyken,
Ve yine sen ………….

Acaba kimler unutur seni
Yada nasıl unutur bu gönül o gözleri,saçları,elleri,dilleri …
Hiç sanmam ancak mezar taşı unutur seni………..