Acaba Şiiri - Tamer Kaşıkçı

Meryem KORAY'a*

Elimde maket uçağımla
günbatımında pencerenin kenarında
Islak bir meltem yaladı yanaklarımı
o an düşündüm;
Şimdi, şuan,
şu birbirine yaslanmış evlerde,
ardarda açılan yollarda,
caddelere dökülen sokaklarda,
parklarında, bahçelerinde bu kenar semtlerin,
kalabalıklaştıkça yalnızlaşan şehrimde,
üç yanı deniz memleketimin
suya hasret köylerinde,
baharın ilk cemreleriyle
yeşile gebe yaylalarda,
gökyüzünce uzanan siyah bacalı fabrikalarda,
soğuk kanlı gökdelenleriyle
kış uykusuna yatmış caddelerinde
birleşik devletlerin,
soğuğa alışkın balıkların arasında,
alaska'nın buzlu doklarında,
rutubetli duvarlarıyla
yeşilin bağrını delen ekvator şehirlerinde,
paris'in ışıklı mahallelerinde
büsbütün unutulmuş,
ihtişamlı heykellerin arasında kaybolmuş,
büyük çöp tenekelerinde,
köprü altlarında,
ışıksız parklarda,
ve mahpuslarında
sibirya'nın, tahran'ın, berlin'in,
ve düşüncesinde,
acısında,
sızısında,
bütün duyarlı insanların,
acaba kaç çocuk
elimdeki bu oyuncağı düşleyerek
tatlı bir hayal kurmuştur?

ölüm Allah'ın emri
ah şu çocuklar olmasa...

*Bu şiir bana dünyayı öğreten sayın Prof. Dr. Meryem Koray'a ithaf edilmiştir.