Acaba Şiiri - Erdem Özbek

Acaba diyorum ;
Hiç sevmediğim birinin elinden tutsam
Ve sarılıp ağlasam, dertlerimi ona altsam
Acaba diyorum;
Akşam olunca gitsem
Köhne, garip ve öylesine sıcak Ankara sokaklarına
Alabildiğine geniş yüreklerine gönlümce uzansam
Yarıçıplak bedenleriyle sokakta oynayan çocukların
Patlayan topunun ardından ağlamaklı oturan çocukları
Elimin uzanabildiğine tutsam
Acaba diyorum;
Bir nar ağacı diksem sevdalıma
Gelince yaz tomur tomur çiçek açsa
Dökülünce gülleri birer birer
Dilek ağacı yapsam
Sevdaları umut
Umutlarına sevdalı olanlara
Acaba diyorum,
Avlulardan kaçırsam ilmekleri
Gökkuşağının rengine daldırıp
Pamuk yüzleriyle ve minik elleriyle bekleyenlerle
İp atlasam akşamdan sabaha, sabahtan akşama kadar
Acaba diyorum
Ve anlıyorum ;
Öyle katıksızki sevincim
İçime sığmıyor içim
Islak sokaklarda, akasyaların gölgesinde
Bir an bile durmadan
Daha hızlı, daha hızlı koşuyorum
Gözümdeki yaşlar
Kahkahalarıma karışıyor