Aç Oturup Aşk Kalktım Şiiri - Kadim Dolunay

Sen şimdi yağan karın düşüşünü izlersin pencere kenarlarında.
Bir kar tanesi olup gözlerinin baktığı yere düşsem ya!
An alıcı gözlerinle andan der beni…
Al götür bambaşkalara,
Yüreğinin en serinine yağdır beni.

Sen şimdi susmayı seçersin benli hayaller kıskacında.
Şu hayat sürgünlüğünde senli ha(ya) llere öyle düştü ki yüreğim…
Kör çığlıklar giydim yokluğunun çıplaklığında.
Kalemin uykusuzluğunu dökerken sayfalara,
Mürekkebi damladı hüznün
Gecenin en demli vaktine.

Sen şimdi yolların kalabalık yalnızlığında yürürsün…
Adımların, yıkık bir düşüncenin uçurumuna götürür seni.
Bir kalbin ilk bestesi için aşka dokunurken adınla,
Gözlerine düştü üşüyen bakışlarım…
Aç oturup, aşk kalktığım gözlerinde gurbeti de gördüm, sılayı da…
Neşeyi de gördüm, hüznü de…

Sen şimdi rüyalarını, uykusuz gecelerinin siyahına gömersin…
Yıldızları toplarsın her göz kırpışında.
Yağmurlu bir geceye yüzünü dayarsın,
Melekler yanaklarına bırakır
Bulutların sıla kokan damlacıklarını.

Sen şimdi, ezan seslerinde muştular taşırsın yüreğine…
Sen şimdi yollarda hasret ve vuslat arasındasın…
Sen şimdi sükûtu ağır caddeleri yürürsün; bir başınasın…

Ve ben şimdi, bir gecenin muammasındayım…
Ve ben şimdi,
Bir lahzalık ömrü
Sayfaların dalgalı yüreğine
Dökme çabasındayım.

Kadim Dolunay