Aç kapıyı ben geldim... Şiiri - Cafer Yı ...

Aç kapıyı ben geldim...

Çok uzak yoldan,
Üstelik yayan,
Ve yetmezmiş gibi, her adımda ağlayarak geldim...

Evinde misin?
Bekliyor musun üstelik?
Ya da istiyormusun?
Bunları bilmeden,
Üstelik düşünmeden geldim...

Onca yaşanmışlığı bir kenara itip,
Ve sayfalarca doldurduğum günlüğü
Bir kalemde silip,
Boş bir defter koydum heybeme de öyle geldim...

Yağmur yağıyor üstelik...
Islandım sırılsıklam...
Oysa, ben ıslaklığa alışığım.
Yüreğimden akan yaşları topladım avucuma,
Matarama koydum da geldim.
Susuzluğumda yolculuğumun
Onları içe içe geldim...

Bekliyorum kapında, ışıkların kapalı.
Alıştım karanlıkta yürümeğe,
Önümü görmeden bastığın her adımın
Beni bir uçurumdan aşağı atma korkusu ile geldim.
Son adımım, kapının eşiğinde.
Eşiğinin ötesinde ne var bilmeden geldim.

Bunca yırtılmış sayfadan sonra
Beklentim yok, hayat denilen kitaptan.
Anladım ki; hayatın sana sundukları
Sadece gösterdiği eli imiş.
Avucunu sımsıkı tutup arkasına sakladığı
O elini, açabilmekmiş mutluluk.
Sana verdikleri ile yetinmemekmiş,
İnadına arkasına sakladığı elinde görebilmekmiş
Mutluluğun sırrı...
Ben tüm yolculuğumda, gelirken sana
O elin hayali ile geldim.

Kapındayım...ben geldim...
Kurt gibi acıkmış yüreğim
Bir lokma sevgiye...
Tüm bedenim tükenmiş
İstesen de bir adım atamam...
Yıkıldım kapına yorgun.
Yıkıldım, kapını aç...
Ne olur zili çaldığımda
Bir adam bulacaksın eşikte
Yorgun,
Bitkin ve aç....

26/04/2006