Aç Gözlerini Şiiri - Akın Tekin

Karanlık ışığı boğamaz demiştim sana…
Beyhude çaba!
Yorulursun,
Tıkanırsın,
Ölürsün,
Yavaş yavaş…

Işığı gören insanlar vardır bilir misin?
Tahmin etmezler,
Görürler…
Bir gün ansızın çıkagelirler bir yerlerden…
Sanki ömür boyu tanıyormuş gibi seni,
Bilgiçlik ederler…
Senin karanlıklarına inat,
Gökkuşağı vardır onların…
Yedi rengi birden açıp sererler önüne…
Gerisi sana kalmıştır…
Ya bakar ve açarsın kapılarını,
Ya da kaçarsın karanlığına…

Karanlık ışığı boğamaz demiştim sana…
Ama ışık sönüyorsa, hazırdır karanlık,
Hemen sıvaşır, kirli bir çamur gibi…
Ve ışığı söndüren de kendi kaynağıdır,
Karanlık değil!

Ben seni, uçsuz bucaksız bir çölde gördüm!
Çöl güneşinde kurumaya bıraktığın kalbin,
Gizli bahçen için çarpıyordu oysa…
Özlemlerini, duygularını, gizlerini, gözyaşlarını,
Birer çiçek gibi sakladığın bir gizli bahçe…
Hem görülmesini istediğin,
Hem de görülmesinden ölesiye korktuğun, eşsiz bir bahçe…

Ve günün birinde,
Yedi renkli kanatlarıyla bir kuş gelir aniden,
Kırar aynaları, siler sülfürünü ve…
Diker gözlerini gözlerine, bakamazsın.

Geçmişin sislerine takılıp,
Geleceğin karanlığına inanmış,
Hapsedip ruhunu derin denizlere,
Kendini boşuna cezalandırmış,
Prangalı bir mahkum gibi beklersin…
Ne sazlar kar eder artık sana,
Ne de sözler…
Belki sadece
renkler.

Uyan!
Kendini inkar etmeden,
Aç gözlerini dünyaya!
Ellerinde yıldızlarla, gülümseyerek aç kapılarını!
Ki, solgun bir kumaş gibi kalsın yedi renkli kuş kanatları!
Uyan!
Her gün yeniden boyanmak,
Ve yüzüne bir tebessüm iliştirmek zorunda kalmadan,
usulca aç gözlerini!
Işıklansın dünya!