Absürt Cehennem Şiiri - Bülent Öntaş

Absürt Cehennem

uzak memleketlerin acısını içimize çeker gibiydik eskiden
baskıcı günlerin - zoraki - şükür vakitlerinde isyanı huzura davet ederdik hüzünden
şimdi hayali yıllar öncesinde unutulmuş, birdenbire ellerinden tutulmuş ve sonra
üzerine yalan yanlış hikayeler uydurulmuş
tökezlediğinde sözün gelişi denilerek
kitabın orta yerinden çok uzağa üfürülmüş zifir gecelerdeyiz...

azıcık ötede oyun oynayan çocukların neşesinin duyulmadığı
kırık bir pencereden rüzgarın içeriye sızmaya cesaret bulamadığı vakitler geldi buldu bizi de
birdenbire kayboldu gitti tüm sesler ve koca koca şehirler yitirildi; sahiden

ve hiç kimsenin gözünden yaş dökülmedi; ağıt sesleri sahteydi, kireç beyazı duvarlara sıçramış kıpkırmızı utançtı bir de...

ey insanoğlu anlatabilir misin böyle gerçek dışı, absürt günleri
ya toprağı ecelsiz ölümlere şahit gösterebilir misin
öyleyse ben de ağlamak istiyorum olağandışı kötülükler cehenneminde; al kalemi eline
ateşin yaktığından daha fazla ne yakabilirse yaksın içimizi bir kez daha
bu gördüğümüz ne, dün için geçerli değil miydi kötü sözler,
öyleyse yarınlar bugünden de mi dehşetengiz, ürkütücü...

alfabenin tüm harfleri küçük yazılmıştı öfkeyi dindirircesine, sen bakma hecenin hece olduğu zamanlara, şimdi her yerin sessizliği kendine özgü...

sözün bittiği yerde başlıyorsa iki yaslı gözün acıklı hikayesi, kimin cehennemi kiminkinden daha yarındır ki...

Bülent Öntaş
11.11.2024 - Kaç Leylim Sonbahar