Absürd Bir Şiir Şiiri - Dinmez Er

Ne tuhaf beni soyup soğana çeviren,
Bana dünyayı dar eden, iliğimi kurutan
Dalgasını geçen sahtekârları unutamıyorum.
Duygu sömürücüleri, ağlayan, yalvaranlarda
Küçücük kâğıt parçalarına roman sığdıran
Traji komik aşklar, ateşli âşıklar, dilenenler de
Başka bir âlem…

Alevler içinde heder olan bir öğle vaktinde
Boğaz da süzülen bir yelkenlide olmayı isterdim.
Absürd şiirin girişine yakışmadı bu mısra
Ekvator sıcaklarını üflüyor rüzgâr üzerime
Buharlaşacağım diye korkuyorum.

14. Louis’nin koketleri gibi abartılı renkte çiçekler
“Güzel Bir Gün” uvertürünü çalıyor kuşlar orkestrası
Bugüne çok yakıştı doğrusu müziksiz olmamalıydı
Öyle rahat ki içim hava kirliliğinden eser kalmamış
Kafayı mı kırdım? Kahkahalarla boğuluyorum birden
Antika aynam böyle az bulunur yüzü görmek isterdi.
Her baktığımda midem bulanırdı eskiden
Parçalamak arzumu tanır arkasını dönerdi
Şakaklarım zonklar, başıma ağrılar girerdi
Şu sirke satan suratı
Şeytandan başka kim görmek isterdi.
Kendinize şahane gözler, güzel suratlar bulun aynalar

Çıldırdığımı sanmış olabilirsiniz
Sahi, siz öldüğümden de habersizsiniz
Bu sebeple arasanız bulamayacaktınız
Görseniz tanımayacağınız kesin
Zombileşmiş bir ölü nasıl tanınır?
Cin Ali gördü, “sen ölmüşsün amca “ dedi.
Aferin ona ilk o anladı.
İntihar etmeyi planlıyordum gerek kalmadı
Sonra şiirlerim gördüler bende ki, hal ve değişimi
Hıdrellez ateşine atlamış yanıp kül olmuşlar.
Anlaşılan dayanamamış zavallılar!

Dinmez ER / Çeşme / 2012. 10. 21 /