Abra Şiiri - Emre Barikan

Paltosuz kale yağmurlarında
Saçlarım toplu
Acelesiz ayaklarım hızlı.
Kokluyorum yalan bir bahara kanan çiçekleri
Kokularında tanıdık bir yorgunluk
Tanıdık bir yüz buluyorum.
Bahara kanan bir çiçek gibi
Kandım bende
Soldum,
Unutuldum yol kenarlarında
Eğdim başımı.
Papatya bilseydi eğer
Kısacık bir ömür süreceğini,
Çürüyüp gideceğini,
Bir kır çiçeği bilseydi
Üstüne düşecek yağmurları,
Üşüyeceğini bilseydi
Yine de kanar mıydı güneşin bir gülümsemesine?
Yoksa yapışır mıydı sıkı sıkıya toprağa?
Piç eder miydi tohumunu?
Ben kanardım, kandım da dedim içimden.
Arefe günü yastığa başını koyan
bir çocuk mutluluğuyla hemde.
Müsrif oldum sevgimde
Ve harap ettim yüreğimi
Ve ne yazıktır ki
Bir daha aynı çiçekten bitmez benim toprağımda,
Bilirim kahpedir bu güneş
Isıtmaz beni
Hissettirmez sıcaklığını.
Abra görür beni
Oysa
O kadar hafifti ki başım, yük olmazdı omuzlarına
.