Sizlere bir anımı anlatayım. Çok küçüktüm. Mini mini bir ilkokul öğrencisiydim. Saçlarım sarı üzerinde beyaz kurdeleler, gözlerimde gözlük. Arkadaşlarım 'Dört Gööözzz! ' diye alay ederlerdi. Ben de o an gözümden çıkarır cebime saklardım gözlüklerimi.
Doktor ne denli 'Mutaka takacaksın ' dediyse de bir yıldan fazla taktıramadı bana.
Mini mini bir çocuktum dedim ya benden bir yaş büyük, ilkokul ikiye giden bir ablam vardı. Abla olduğu için dediği dedikti. Bana düşen sadece ona uymak olur, onun dediklerine 'Tamam' demek düşerdi.
Minik bir abla işte.. O minik ablaların ne kadar cadı olduklarını aah benim gibi, sessiz, sakin, zavallı ikinci akıllı kızlar bilir.. :))
Annem o gün biz iki kardeşi evde yalnız bırakmıştı. Aklımda kalan anı, evde ablamla yalnız olduğumuz zaman başlıyor.
Sürekli gözlüğümü çıkarıyor, siliyor, tekrar takıyordum. Gözlük takmak bana işkenceydi. Hele de kirpiklerim uzun olduğu için gözlüğümün camına takılıyor, kıvrılıyor, görmemi engelliyor, bu sorun daha da büyüyordu gözümde. Bu sorunumu anneme, babama, ablama söyledim. Annem bir iki 'Tamam olur bakarız. 'dedi. Neyine bakacaktı? O da biliyordu sorunun düzelmeyeceğini. Kirpik benim kirpiğim, gözlüğü de takmak zorundaydım. Ama ablam bana yardımcı olmaya hazırlanıyormuş. Annem çarşıya gidince bana:
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta