Ablama İthaf... Şiiri - Ziya Tüfekçi

Çocuğum var dediğin günlerden çok önce çocuğun oldum.
Kanatlarını açtın her defasında o küçücük bedenime abandın.
Seni ben en minik zamanlarımda tanıdım, en korunmasız.
Nefes alışımın nedenini, oyunlarımla özdeşleştirdiğim,
Ölmek terimine büyümek kadar uzak olduğum zamanlarımda...

Hep sen vardın, hep ablaydın hep anaydın çocukluğuma...

Yılların acılarını içine akıttığım yüreğimi, büyüteli bir hayli zaman geçti,
Ama şöyle dönüpte bakakaldığımda çocukluğuma;
Sadece yıllanmış bir şarap gibi duran anılarım ve sen varsın bütün yaşamışlıklarımda.
Fedakarlık dediğim, kendinden feragatlarını hep bana sunman gerekirmişcesine,
Sana yük olmuşluğum, ve kalbini acıtmışlığım var yaşamımın her deminde.
Bir özür kelimesi sarfedemem kusura bakma, yetmez hiçbir kabahatime.
Sana, özrümü kendi canımla ödeyebilecek kadar tutkulu
Sevginden vazgeçemeyecek kadar acizim.

Hatırlıyorum...

Evimizin salonunda evliliğe ilk adımını atıyordun
Oyun gibi geliyordu herşey, ve oyun gibi gidiyordun ablam
Ardından bakarken çocuk gözlerim, kalbini bana rehin bırakıyordun
Aslında giden sen değildin, bendim kendimden
Büyüyordum farkında olmadan, büyüyordum hayata
Geri dönmeyeceğini düşünüyordum, evlilik böyle birşeydi kendimce
Ama sen yine geldin fakat ben gitmiştim bu sefer.
Bir daha asla geri dönülmeyecek, hep özlenecek bir gidişti bendeki.
Yaralı yanlarımı saramayacak kadar çocuk ellerim, şimdi yetişkinse de
Yaralarım aynı yaralarım.
Saramadığım, kanamasını durduramadığım, beni sancıtan yaralarım.

Emanetin hala içimde ama,
İlk aldığım kadar tertemiz, sevgi dolu, kocaman bir yürek.

Sana söyleyemediklerim vardı hep içimde
Utangaç bir çocuktum biliyorsun tüm hayatım boyunca
Duygularımı içime gömüyordum, korkuyordum görülmesinden, kirletilmesinden
Fırtınalar kopan yanlarım oluyorsa da,
Dalgasız, dümdüz bir deniz uysallığında görünüyordum.

Yorulup yere düştüğümde hep sana güveniyordum ablam
Sen varken korkmadım hiçbir korkunç kaderden
Ne getiriyorsa hayat onu yaşadım ve ne varsa önümde atıldım üstüne
Çünkü sen vardın, hem çocukluğumun hemde yetişkinliğimin yanında.
Bana kızdığın anlarda içime ağladım boyuna,kanadım yüreğime
Belli etmedim sana hiç ama uyumadım günlerce.

Beni böylesi benden çok seven, yaşamıma iz düşüren,
Sen benim anne yanımsın,
Ne sana susuzluğumu giderecek kadar büyümüşlüğüm
Nede senden uzaklaşacak kadar özgürlüğüm var.

Seni çok seviyorum.