Abla Şiiri - Elif Özcan

Gözlerini açıyorsun dünyaya,
Bir ana bir de baba...
Biri daha bakıyor uzaktan sana,
Önceleri anlayamıyorsun kim olduğunu,
Sonra sonra alışıyorsun onun kokusuna da
Gözlerin görüp aklın ermeye başladıkça etrafına
Öğreniyorsun adını;
Onun adı “ABLA”...
Senin kanın, canın, kardeşin diyorlar,
E o kadar da anlayamıyorsun tabi o yaşlarda,
Birlikte oynuyor, hayatı paylaşıyor, güzel günler yaşıyorsun da...
Biraradasın ya! Anlayamıyorsun ne demek “ABLA”
Yıllar geçip de kuşlar yuvadan bir bir uçunca
İşte esas o zaman açılıyor gözler dünyaya
Mesafeler yüreklerden sevgilere işlemiyor ama
Gözler seni çok özlüyor be “ABLA”...