Abir-i Sebil Şiiri - Reh Nûma

Yeşilin
sonbahara olan tutkusunu
anlatırken yaprak zamana ,
_oradaydım ..

Uzakta ,
huzur kokan efsunuyla
durgun bir deniz çağırdı beni
Kıyısında gezindim önce ,
suyuna dokundum
kokusunu çektim içime
Bulanık ve dalgalı oluşunu hissedemedim ;
tuzu varıncaya dek genzime..

Rüzgarı ,
ılgılarımı yontmaya başladı ruhumdan .
İlmek ilmek sökülüyordu her bir rengim..

İlkin gözlerim yitirdi canlılığını ,
meltemlerin ruhu okşayan martavallarına
mavilerimi verdim..
Sonra aydınlıklarımı örttüm
göğsümü öğüten yosun kokularına ;
gölgelerde soluklandı yüreğim..

Henüz tamamlayamadan cümlelerimi ,
geceye teslim ettim hikayemi..
Yaşanan,
yaşanamayan,
yaşanacak olan ne varsa
gittikçe buharlaşıyordu ağdalı bir koyulukta..

Yalın kat kalıp kendimle ,
karanlık bir öz haline gelene kadar
çekilip ufaldı ruhum renksizliğinde..

Küpünde dinlenen şarap
Külünde sönen sigara
Acısında kabuklaşan yara . .
Çok da birşey beklemiyorum artık
şu hayatta..

Ruhumun karanlığını
kutsal buldum sonunda . .