Abime Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Huzur bulup amin diyeceğim bir mabet arıyorum

Her anış bir tesellinin daha bitişi
Örselenip avuçlarımda ölen narin bir çiçek gibisin
Bir sessizlik çadırı bu-oksijen çadırı benzeri
Sanki mevsim karakış her yer zemheri
Ellerin titriyor üşüyor musun korkuyor musun anlamıyorum
Kahroluyorum çaresizlikten

Bitkisel bir hayatın inbiğimdeyim
Elim kolum taş kesilmiş kıpırdamıyor
Üstümde bir ağırlık
Her yan tendürdiyot kokuyor
Sargı bezlerini topak yapıp banıyorum suya
Sonra ıslatıyorum dudaklarını
El çabukluğuyla kapıyorsun elimden
Kaçar diye boğazına korkuyorum

Sana yapılan her şey kötülükmüş gibi
Canına kastmış gibi incitiyor beni
Kandırılmış aldatılmış gibiyim
Anlamlandıramadığım değişik bir ruh hali bu
Hayat bizi yeniyor- başa çıkamıyoruz onunla
Bir kat daha yalnız kimsesiz kalıyorum

Bir ara atı alan Üsküdar’ı geçti demiştin
Haklıydın her şeye geç kalmıştık
Kahırlı ömrümün gecelerine- bir yenisi daha eklenirken
Huzur bulabileceğim amin diyeceğim bir mabet arıyorum
Ölmeden bu kaçıncı ölmek ki
Can veriyorum senin yerine de

Yüksel Nimet Apel
14/Şubat/2016/Pazar/Bodrum