Abim Şiiri - Bülent Albayrak

Henüz onüç yaşındaydı,
Ebedi yolculuğa çıktığında.
Boynu bükük bırakmıştı,
Anne ve kardeşini.
Derya mağazasında çalışırken,
Minik bedeniyle,
Olmuştu trafik canavarının kurbanı.
Ameliyata alan doktorun,
- Kimsen var mı? oğlum, sorusuna
- Bir annem ve küçük bir kardeşim,
Demişti rahmetli.
En çok sevdiği yiyecek,
Kokoreç ve kolaydı ağabeymin.
Annemiz unutmamıştı.
Her okul çıkışı, Haydarpaşa meslek lisesinden,
Dolmuşla geçerdik Karacahmet’e.
Önce İhlas ve Fatiha, arkasından mezar taşına bırakılan,
Yarım ekmek kokoreç ve kola.
Akşam ezanı ayrılırdık mezarlıktan. Altı ay sürmüştü ziyaretlerimiz.
Geride mavi gömlek, lacivert pantolonu,
Fenerbahçe forması, atkısı, plastik topu ve birkaç fotoğrafı kalmıştı.
Binnaz yengemdeydi, ağabeymin bıraktıkları.
Hiçbir zaman isteyemedim. Seneler sonra fotoğraflarını istedim,
Onuda bulamadıklarını söyledi, amcamın kızı Emine ablam.
Sağlık olsun. Canım abim seni unutmadım.
Elbet sende mısralarımda yaşayacaksın.