Abilerimden öğrendim Şiiri - Beşir Çitak

ABİLERİMDEN ÖĞRENDİM

Bir güz sancısı, düşerken avuçlarıma
Kanar çocukluğum, çırpınan bir serçe gibi
Bir türkü dokunur yalnızlığıma, elleri titreyerek
Mısraları telaşlı ve ağlamaklı
Kan tutar geceleri, ay utanır, yıldızlar ağlar
Hayaller bir bir kefene sarılıp, toprağa verilir
Uzayıp gider bakışlar, kızıl şafağa haps olur

Kara bir güneş doğar üstüme
Sokaklar isyankar, barut kokusu sinmiş her yana
Sırılsıklam bir sabaha uyanır gözlerim
Ağıtlar yükselir acılı bir annenin dudağından
Sinesini yumruklar hırsını alırcasına
Git gide kararan bir hayatın vahşi yüzüdür bu
Yüreğimi parçalar, kusursuz bir intihar gibi

Uslanmaz bu yürek, kaç zincire vursanda
Mahpusluğu da gördüm, inkenceyide yaşadım
Zaman ilaç olmadı, hala kanar şuramda
Ölümün soğuk nefesini hissettim bedenimde
Soğuk bir namlu sırtımda gezindiğinde
Gülüşlerimi emanet ettim, güneş gözlü çocuklara
Birde şiirlerim kaldı, boynunda urgan'la darağacında

Ve bir gün göçmekte vardır kaderde
Her şeyi bırakıp, hiçbir şey almadan gitmek
Sustuklarımı ve yazdıklarımı bırakarak geride
Yaramı ve yaramın kabuklarını bırakıp gitmek
Hiç olmamış, hiç yaşamamış gibi silinip tarihten
Bir romanın ortasında, boş bırakılmış bir sayfa gibi
Alevden kopan bir kıvılcım gibi sönüp gitmek

Hiç pişman olmadım, hiç keşke demedim
Hain dediklerinde bile, dilimde memleket türküsü
Ne meydanlardan kaçtım, nede isyanımı susturdum
Gözlerimin mor renginden utanmadım
Haksızlığa boyun eğmedim, namerde ağam demedim
Denizle yıkadım yüzümü, yılmaz yüreğim vardı
Çünkü ben direnmeyi, abilerimden öğrendim

BEŞİR ÇİTAK