Abidin Destanı Şiiri - Hanifi Kolukısa

Toprak eşip su çıkarmak görevi,
Her gün bir tarlayı deler Abidin,
Beş yıl oldu Corlavıg’da terevi,
Boynu bükük yalız gılar Abidin,

Varı yoğu ne var ise Derindere’de,
Dünya onun bir su çıksa Allah verede,
Galıç şöyle dursun eldiveni nerede,
Cılbak elle tiken yolar Abidin.

Evinen barkınan belli dadı yok,
Gam gasefet çile bak ne kadar çok,
Üç gün aç gezerdi bir gün dok,
Çatlamış dodağın yalar Abidin.

Üzülse de belli etmez derdini,
Namaz gılar guran okur döker gurdunu,
Arkasından it ulusa dönmez ardını,
Halal olsun gene de güler Abidin.

Sattı savdı tarla takım bağını,
Bir motur aldı ki hurda yığını,
Yağı akar eksik etmez yağını,
Günde üç yol motur siler Abidin.

Enter yörüdü mü düşer önüne,
Kimseleri yakın etmez yanına,
Neşelenir onun kör dumanına,
O daşı bu daşa çalar Abidin.

Bir gün Guza bir gün Saya gediyo,
Borcu varsa tarla satıp ödüyo,
Tasdınan tavaynan gavga ediyo,
Yakın olman vurdu mu çeler Abidin.

Corlavığın suyu gimi çağlıyo,
Görennerin yürâni dağlıyo,
İki gözü iki çeşme ağlıyo,
Gözlerini börküyle siler Abidin.

Her gün gün doğmadan evden çıkıyo,
Odununu çeşen yok yalız yıkıyo,
Üç günde kellem gadar bir daş söküyo,
Yedi günde ikiye pöler Abidin.

Avradıynan bir gün olsun annaşamadı,
Omar’ınan sohbet edip dinneşemedi,
Haldan annar biriyinien dilleşemedi,
Derdi gundak yapar beler Abidin.

Yaptığı iş yolunda giderse yâver,
Ehli muhabbedde sohbeti sever,
Sevdiği adamı över de över,
Misafiri uğurlarken meler Abidin.

Corlavıg büyüdü köy olur belki,
Tam bir lümûnelik seçmedir halkı,
Oruçsuz namazsız öyle bir yılki,
Ramazan davulu çalar Abidin.

Âşamâdar didin dırnag yoruldu,
Eve geldi ev halkına darıldı,
Aç susuz ceketinin ganadına sarıldı,
Rüyadan rüyaya dalar Abidin.

Yer yazı su söbe ne varsa eker,
Yaz gelir harmanı şelanen çeker,
Su olur garibim gıvrılır akar,
Her gün bir govuya dolar Abidin.

Ömrü hep gış oldu yazı görmedi,
Bir gün de el gimi sefa sürmedi,
Çalındı çırpındı mutluluğa ermedi,
Ahrette rahatlık diler Abidin.

Dışardan bakannar bilmez halını,
Vurmuş felek onun gırmış dalını,
Bilmez o inceyi bilmez galını,
Ağlar göz yaşını eler Abidin.

Bu saydığım çektiğinin üçte biridir,
Derdi bir su olsa dârmen yörüdür,
Vay garibim doğduğundan beridir,
Neler gördü neler, neler Abidin.

Sene iki bin dört yedinci aydı,
Çıkardı börkünü önüne goydu,
Hanifi’nin bu destanını duydu,
Düşünüp dünyasından yılar Abidin