Abideleşmiş Zaman Şiiri - Latif Memiş

Yorgun bir gündü, geçiverdi
eve döndüğüm yalın bir çizgi
kimliklerim yorgun
yüzümde yaşam izleri
ellerimde nasır bağlanmış zaman
tam yoklukların ortasında bir sabah
dönerim biliyorsun.

Yeni baştan süzerim yokluğu ellerimden
yüreğimdeki hasret,
baktığım dağ yorgun
avuçladığım su akmaz olur yıllarca

hasretlere endeksli yaşamın yeşili
kuşların seslerindeki ahenk.

Şehrin karanlığında anlatılır,
anlatılmaz öyküler.

Nasıl çekersin bunca yükü,
kaldırımların suskunluğunda
bir afet diyorum ya yeryüzü
insanlar yabancı
şehir desen hep öyle.

Olmayışın, kaç asır önce sarmış,
kaç ışık yılı sarsmış savurganlığımızı
parça parça olmuş dudaklar.

Susuzluk desen değil,
yalnızlıktan bir adım öte

İsmini koyabildin mi bilmiyorum
sesini duyup, anlayabildin mi
yüreğinde hissedip, avuçlayabildin mi?

Sonsuzca susacaksın biliyorum
Öldüğün gün anlayacaksın yaşadığını hala
Bir nefeste zamanlar aşıp
Abideleştiğini

(1993)