Abdurrahman Sen Allahın Kulu Yani

Sen yokken biz, sakat bir atın sırtında gecikmiş savaşlar veriyorduk Abdurrahman…

Biz, mahrem duyguların çekilmemiş perdesiydik
Ne dilense hükmünden önce
Beklediğimiz yolcunun kısmet haznesinde
Birkaç yetim ve bir miktar peşin anlaşma vardı
Bizi tazeleyen ateşin edebi uğruna
Sahte ışıkların altında ezilen kenti, kahraman ve
Ağlamanın ter basıncında temmuzu arkadaş ilan etmiştik
Sen, dirseğini dayadığında bir cama
Aksinde hızırvari bir bakış beliriyordu
Kendi yaralarına koşuyordu geçmişindeki nakış
Bizi bağlandığımız yerden kesmişlerdi Abdurrahman
Biraz yağmur ağlamayınca
İhanete
Çocuğa
Ve toprağa
Yaralarımız kavuşmanın ertesiydi…

Sen dayanılmaycak bir güzellikte
tam da ortasındasın nefretimin. Gençliğimin kucağında bir çağ, adını sayıklayarak akıp durulduğunda ağlıyorum. Diyorum dünya bu kadar ve dâhi kıyamet....