Olmadı bu dünyada
Ne derdi ne kederi.
Bir gayrimenkul çocuğuydu,
Bizim Oğuzhan Efendi.
Ne özgürlükmüş,
Ne eşitlikmiş,
Şiir ki,
İstenmeyen çocuğudur yayın evlerinin.
Oysa, ilk göz ağrısıdır,
Kıymetlisidir,
Şairinin.
Öteden beri sevmişimdir,
Mimarı sahibi olan evleri.
Hayran kalmışımdır,
Yurdum insanın pratik zekâsına.
Ne akım görmüşümdür,
Ne şunun bunun etkisini,
Gün son güz günlerinden biri ise,
Güneş batmış ya da batmak üzere ise,
Yağmur yağmış ve dinmiş ise,
Sen benim özgürlük mücadelemsin.
İçimdeki barikatları kırdığım.
Seni seviyorum diye meydanlarda haykırdığım,
Seni hatırlarken,
Eksik bir sevinç doğar içimde,
Yüreğimde bir tren şirin bir kasabadan geçer.
Ne zaman düşünsem eski günleri.
İçimde bir Niğde Treni.
Seni götürür seni getirir bana.
Karlı bir sabah,
Birkaç telâşlı memur,
Lüzumsuz birkaç insan,
Tüm zamanlarımın en güzel aşkısın sen
Yaşanmış ve yaşanmamış günlerime dair.
Öyle mutluyum ki yanında,
En yakın arkadaşım,
Beni müdüre okumuş.
Ben ne kadar saydırdıysam,
Varıp yetiştirmiş.
İyi de etmiş.
Benim yapamadığımı yapmış.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!