Ruhumda depremler;
Kırıldı kalbimin her hücresi.
Sarsıldı sarsılmaz dediğim belde'lerim
Yıkıldı üzerime gökkubbe.
Bir insandım;
Bulandı zihnim,ne bir fikir ne bir düşünce.
Çiçek bahçeleri büyüttüm onca zaman içimde.
Dünyanın en güzel güllerini,papatlarını suladım onca zaman.
Sonra bir gün sen çıkageldin;
Sanki ıssız bir çöl gibi kalakaldı bahçelerim karşında.
Soldular teker teker.
Seninle birlikte kalbime doğan son habis duyguya;
Aylardan eylül anımsadığım yalnızlığın ezgisi
Ve sonbaharın yürek titreten rüzgarı eşlik ediyor;
Seni bekleyişime
Hava fazlasıyla puslu ve her baktığım yüzde,
Bir sen edası
Zihnim git gide bulanıyor, ufak adımlarla ilerliyorum.
Biseyler hissediyorum;
Ama farkındayım bedenimde değil bu.
Tüm ezici üstünlüğüyle ruhumda.
Acıtıyor, güldürüyor ağlatıyor...
Tüm ihtişamıyla işliyor sanki beni.
Bazen bir söze bazen bir sessizliğe.
Kaç zamandır hep eksik bir yanımız;
Gökyüzü bile o eski maviliğinde değil artık.
Yorgun bakışlar, Sabırsız adımlar.
Nereye bu yolculuğumuz
Onu dahi kestiremez olduk.
İşin gerçeği adım atacak mecalimizde yok zaten.
Kalmadı içimde gömülecek bir yerin
Gel ben seni gönül tahtıma sultan edeyim
Kalmadı izlerini alıp götürecek bir selim
Dur da yürek vadimde adını sesleyeyim
Olur da kabul görür ya dualarım,
Ne kadar çok yalnız hissedebilir bir insan ?
İşte ben bugün hayal bile edemeyeceğiniz kadar yalnız hissettim kendimi.
Ne çok şey duydu kulaklarım;
Bi yanda Sevgi; bir yanda nefret nameleri.
Diğer yanda...
Hiç gülmediğiniz kadar komik; hiç üzülmemişsiniz gibi hüzünlü cümleler.
Umut dediğin o dur ya,
Gözünün İliştiği her yere gönlümü bıraktım,bir ihtimal değersin diye.
Yoksa katlanmak ne mümkün bu şehre
Yolları sana çıkmaz,
Sokakları adını bilmez..
Ne mümkün katlanmak bu şehre
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!