Abdurrahman Bilmem Kaçyüzü

Yalnızlığın kaçıncı yılındayız Abdurrahman… Tebliğini kurda kaptıran ebabil kadar diş damlıyor insanlığımızdan..

Herkes kendi kalabalığının yolcusu. Herkes kendi ömrünün kalabalığı… Şimdi ben, alıp kafamı, koltuğun sol yanındaki beklemeye koyuyorum.. Senin önünde duran sehpa bir çay bardağı kadar kızıla ıslak duruyor… Bak, ellerini mutlu savaşın son kurbanı gibi görmeyen boynum, dizine kırık.. Seviyorum çok, bu bir kasabı etin sarhoşu yapar. Biraz daha aç sesini müziğin. Bu kıyamet buraya az. Bu kıyamet buraya az...

Ölüyoruz kimse girmiyor kefen cebine. Bu ten, bu insan istifi, bu yara bere palyaçosu, bu kendini bir biblo gibi yalnızlıkta vitrinleyen.. Ölüyoruz kimse sinmiyor kefen terine. Ezilen çimler, galaksilerin ayıbıdır Abdurrahman. Tebliğini kurda kaptıran ebabil kadar diş damlıyor insanlığımızdan..

Senin kırıldığın yerden ayık bir bardak berraklığı ile Allahuekber.. Kalbin… Senin o Allah işi kalbin... Aydınlığa muştu gibi yarı baygın gözlerin... Sen iki dağ arasına kurulmuş uykulu bir hamak... Ben, sargı bezini aldıran iyileşme gibi toprağın yumuşak karnına sarılıyorum.
Seninle kırıldığım terden filizlenen cenin umutlar. Yeniden doğmak karmaşasında deri değiştiren gözyaşı ve keder... Seni seviyorum lan olm seni seviyorum... Yaraladığın yerden itinayla Allahuekber...

Ben sana bir garipliğin kasıklarında duyduğu hazzı anlaşılır bir sakinlikte anlatamam Abdurrahman... Geceye ramak kalmış bir ağzın kurduğu hayali... Suyun sıcak iklimlerden kalkıp gelmesini... Allah’ın aramıza koyduğu alnı bir Sümer nakışına sunmayı, ölü pabuçların iskeletlerinden yol yapmayı, ateşi yükselmemiş ağaçları ve kendi kalplerini kırmak için nefes olmuş neyleri.. Ben, sana içinde olduğum bu sakinliği, anlaşılır bir sakinlikte anlatamam..

Herkes kendi kalabalığının yolcusu. Herkes kendi ömrünün kalabalığı.. yalnızlığın, Yalnızlığın kaçıncı yılındayız Abdurrahman…