Abdurrahim Karakoç A

şiir öksüz kaldı al buyur dünya
toprağının altı bir kalbur dünya
söz yetim ses kısık gel duyur dünya
bir ses ver ruhuma tuz bas yaraya

direnmenin adı idi karakoç
küçük boylu bir dev idi karakoç
şiirin şerbeti tadı idi karakoç
kurban oldu Hakk'a tuz bas yaraya

aşk dedi titretti mumda alazı
yar dedi gönlüme çaktı yalazı
Hak dedi öyle gür çıktı avazı
kalbim şerha şimdi tuz bas yaraya

incindik hayatın gam-ı yasından
nefsin şirretinden hırsın pasından
uyandı karakoç aşk rüyasından
aşkın ülkesinde tuz bas yaraya

gitti tacettine bir kalbim daha
bir yağmur ver rabbim içim kor daha
koyun koyna yatsın üç bahtı kara
dergah-ı akifte tuz bas yarama

bu benim değil de Hayy'ın seçimi
yaz günü üşüdüm gördüm biçimi
karda kışta yaktı biri içimi
dünya bize gurbet tuz bas yaraya

desene binboğam bu nice haldir
içimde yanar köz ne ile söndür
bir baktım ki bugün aniden dündür
zamanın gölünden tuz bas yaraya

kışı biter yazı biter buranın
sözü biter sazı biter buranın
işvesiyle nazı biter buranın
ötenin düşüyle tuz bas yaraya

ölüm daha güzel artık hayattan
ne gam var tazeden ne de bayattan
artık yok faide ahdan heyhattan
sade acı ve kana tuz bas yaraya

ademim varlığım bir istifhamdır
suretim 'ben' diye yoka isyandır
mesleğim riyadır huyum nisyandır
nefsimi ıslah et tuz bas yaraya

muhalifim dilde tükense kelam
tükenmez başımda bin türlü belam
selam sana hey gidi Karakoç selam
selam et yurduma tuz bas yaraya