Abdurrahim Abi Şiiri - Mustafa Şekerci

Hiçbir sevgi çalmadı kapımızı.
Sevgisizliği sevgi diye yaşadık.
Üşüdü hep sol yanımız.
Doğuştan yetim kaldı yürek tarafımız.
Avuntularımız oldu bazen hani.
Sevgiler yeşerttik içimizde.
Sonrasında hüzünlü cam kırıkları kaldı.
Yüreğimiz gibi yaralı ellerimizde.
Parkalarımızın ceplerinde idam fermanlarımız.
Mapus duvarlarında yosunları okşadık gül yerine.
Adı konulmamış ne kavgalar verdik.
Biz ölümü bile çok sevdik be Abdurrahim Abi.
Ölümü bile çok sevdik..

Mor renkli şafaklarla pakladık içimizi.
Tenimizde bitlenen şarap kokulu kir gibi.
Krizantem renkli ölümler de döküldük.
Kendi ölümümüze bile ne kadar güldük.
Dar ağacımızı kurduk bir sevgilinin süt beyazı kollarında.
Yar bize yar olmadı lakin.
Biz ateşe verdik kendimizi bir yarin yollarında.

Şimdi de,
Depreşen aynı acı içinde.
Aynı yaradan akan aynı kan.
Aynı fotoğraf karşında hangi albüme baksan.
Her şey aynı be abi! .
Aynı yaftalar, aynı payeler.
Şarkılar aynı hüznü çalıyor hâla.
Ve hep aynı sonla bitiyor hikâyeler.

Ne zaman baksam gözlerimi kaldırıp.
Bir boşluk sadece sağda solda.
Her şey boş.
Her yer sadece boş.
Boştu,
Boştuk.
Hayat boş,
Sevda boş.
Dünya boş.
Biz boştuk.
Bir yığın boşun ardından ne kadar da koştuk.
Tükendiğinde sorgulanmalarımız.
Sırtımızda yüzlerce bıçak izi.
Ömrümüzün aydınlık renklerinde.
Ne kadar da kararttılar bizi.

Hüsranlarımızın son voltasında.
Omuzlarımız bir kere daha dik dursun.
Tebessümlerimiz toprağa düşsün gene.
Bırak be Abdurrahim Abi.
Bırak vuracak bir daha vursun.
Sorgusuz hükümlerimizde.
Yargısız infazlarımız var.
Dayanmak gerek be Abi! ..
Ne de olsa Celladımız Yar..
Dayanmak gerek Abdurrahim abi.
Sabret! ..
Her şey dişleri sıkıp,
Unutmaktan ibaret...

Mustafa Şekerci
Kayıt Tarihi : 19.12.2007 03:08:00