Açtım da gözlerimi çevreme baktım durdum
Soysuzlara geçit vermem , iman dolu surdum
Ağlayan kadın mıdır gönülleri kanatır
Duy sesimi ey kafir gönül dinden yanadır
1873 İstanbul'da bir güneş doğdu
İnsanlığa umut Mehmet Akif'tir
Hocası bu güneşi gözlerinden okudu
Yaralarımıza cerrah, Mehmet Akif'tir
İslamdı yolu Kur'an'dı rehberi
Yağmur olup yağsam dere gibi coşsam
Ölüm yine sen gelirsin aklıma
Koşsam , kırlar boyunca koşsam
Ölüm yine sen gelirsin aklıma
Altından köşklerde kalsam
-Gitme, gitme lütfen bırakma beni...!
Bırakma beniii...!
Off neyse ki rüyaymış.
Sabahlara kadar onu düşünmekten yorulmaya başladım artık.
Her gün aynı rüyayı görmekten sıkılmıştım.
Erzurum garından eller sallanır
Ağızda kelimeler usulca ballanır
Elma yanaklar ayazda allanır
Mor gri bulutlarla ağlama sen.
Oldu düştüm gurbet ele
Ey benim kanadı kırık kalbim
Sen aziz değilsin.
Yalanlarına kandığım gönlüm
Ne onla bir bahar isterim
Ne de bahar kokulu saçlarını.
Bilmem şimdi hangi diyardasın
Uğruna öldüğüm gözlerin nerde ?
Kiminle, kaçıncı çiçekli bahardasın
Masallara daldığım sözlerin nerde ?
Ey ela gözlü aşk
Titreyen bakışlarınla gel bana
Duamdır dilinde ki tatlı meşk
Ahenkli gülüşlerinle gel bana.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!