Abdullah Tunç Şiirleri - Şair Abdullah Tunç

Güneş ol
ısıt bulutlar gizlesede.

Gece ol
ört mahremimi karanlığınla.

Dişimdeki ağrı gibisin,
ürkütüyor senden ayrılmak
çekilmiyor senle yaşamak.

Düşümdeki kabus gibisin,
terletiyor senle uyumak

Kadife ipek kıskandı ellerini.
Uyku ilaçları çalamadı ninnilerini.
Masalların aşırdı bana kaf dağlarını.
Gurbet derim, senin olmadığın sılamı.

Aydınlatamadı ay sensiz karanlığımı.

Çok paylaşmıştık azları
Varlık girdi aramıza.

Yaşardık belki anıları
dağlar girdi aramıza.

Sılaya vardım,olmuş gurbetim.
Ben kalmışım öksüz, ben kaldım yetim.

Sen kristalleştiren kiş iken,
Ben meyvelerimle yazdım.

Sen sislerinle puslandırıken gözleri,
Ben kainatı gösteren ayazdım.

İki kalp buluştu
bedenden uzak.
Gözler konuştu
dillerden uzak.

İki kalp sarsıldı

Bedenim ruhumu taşıyan bineksin
Ne yazık dümeninde duruyor nefsim.
(14/08/2006)

Varını metada arayan var.
Göz görse hücrede mührün var.
Varında umman yokunda rengi var.
Bulanlar buldu, bulmayanlarda var.

01/02/2006

Kan düşmüştür toprağa
katil gezer firarda
herkes onu arada
bulandır bir kelime.

Şiir dökülür birden