Kırmızı değil kesinlikle…
Mavi de değil…
Benim rengim turuncu…
Biraz kan gibi…
Biraz ten gibi…
Bolca akşamüstleri gibi…
Sokakların yalnızlığının benim yalnızlığımdan farkı yok. İkimizden de pek çok kişinin yolu geçer.
İkimizde de pek çok kişi barınır.
İkimizin karanlıklarında da pek çok kişi saklanır ve isterse kaybolur.
İkimiz de başkalarının ayakları altında çiğnenir ve ikimiz de şikayet etmeyiz. İkimiz de onca isyana, onca ihanete onca kalabalık içinde yalnızlığa isyan etmeyiz.
İkimiz de kaderimize boyun eğmiş gibi görünür, ama içten içe ona kin besleriz.
Belki ikimizin ortak kaderidir yalnızlığımızın tadını çıkartırken kimsesizliğimizin hırçınlığını yaşamak.
Benim bulutlarım sarıdır kimse karışamaz…
Gökyüzüm pembe…
Ve ağaçlarım mavidir…
Ve toprağım beyaz…
Onlar benimdir kimse karışamaz…
Benim nehirlerim yeşildir…
Bir limandı kirpiklerin sığındığım...
Bir saçak altıydı yağmurlardan kaçtığım...
Bazen bir şelale gibi gözyaşlarında yıkandığım...
Ah bir kelimeyle yaralardın beni de kirpiklerinle vurman gerekmezdi...
Hep kaçışlarımın varışları gözlerineydi...
Gözlerindi kaçtığım kirpiklerin kurtarırdı...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!