Yazı yazmaya başlarken ben..
Kendimi hem cesur ve bir o kadar da utangaç ama yüzünde muzip bir gülüşle sevdiğinin evine ne yapacağını ne diyeceğini bilmeden giren bir kız çocuğu gibi hissediyorum üzerimde yetişkinlere ait bir ceketle..
Çalıyorum kapıyı
Meğer çoktan açılmış bana
Araladım
Gözlerimin ucundan giriyorum
Yazmak
İbadet gibi huzur
Su gibi aziz
İlim gibi nurdu
En çok da şifaydı yazmak
Çünkü yazmanın mürekkebinden okurdun kendini
İnsan
İnsandır kusurlarını en iyi bilen
Bundandır en çok kendisiyle savaşları
Ve yine insandır kusurlarına karşı deve kuşu gibi kesilen
Kafasını kuma sokmasıyla yok olacağını tevehhüm eden
Oysa o istemese de imtihanlar bir avcı kurşun olup onu vururdu
İnsan..
İnsan iddaa ettiği yerden vurulurmuş
En çok kendine güvendiği
Yapmam dediği
Olmam dediği her neyse işte oradan
En zayıf yerinden en aciz şekilde ..
Bir yerden belki de kaldığım yerden başlamayıydım artık
Kendimi özledim hiçkimseyi özlemediğim kadar
'Tutunduğun ipe kanın değecek ' tutkumu özledim
Yolumu ,kendi yolumu özledim
Gayem için dünyaya kafa tutan imanımı özledim
Dur durak bilmeden yüksek sesle yolculuğumu anlatma gücümü özledim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!