Bu satırlarım aşk için yazıcağım
son satırlarım belkide
yinede büyük konuşmamak lazım
Çünkü aşk
Benim ve benim gibi yalnızların
Ben Kimmiyim ?
Ben uçsuz,bucaksız gökyüzündeki özgürlük güvercini
Ben üzerinde düşe kalka yürüdüğüm çatlak kaldırımlar
Ben Kimmiyim ?
Ben yarım kalan çocuğun gözyaşıyım
İsa gibi çarmığa gerilmiş bedenim
Bir görseniz beni içler acısı haldeyim
Kimisne göre deli
Kimisine göre divaneyim
Anlamak istemiyorlar beni
korkuyorum..
Benimkisi aylaklık değil
Buna dibe vurmuşluk denir arkadaş !
yol yokki yolun sonu olsun
neslimiz tükenmek üzere
kalemim eksik olmasın elimden
Ne çok insar var etrafımda
Hepsi aynı renk giyinmiş
ayırt etmek imkansız
Sorsa bir tek ben mutluyum
Mutluluk ile aramızdaki mesafe
Gün geçtikçe kafam daha çok karışıyor
Artık yüzüme mutluluk pozu çizmiyorum
Bu saatten sonra yalnız yaşıyacağımı hissediyorum
Oysa ben daha yalnızlıkla tanışmamıştım
Hiç birimizin seçenek hakkı olmadı dünyada
Sokağın gözü benim üzerimde
Kargalarda yüzyılın sessizliği var
Kaldırım taşında oluk oluk kan izleri
Bir çocuk gülümsedi gevrek tadında
Nefesim donuk çıkıyordu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!