Yıl bindokuzyüz doksan yedi ve kainat durdu
İnsan olmayı kavga sanan bir ömür duruldu
Başladı herşey yeniden insan kendini okudu
Minnetarım sana sevgili Abdullah babam
Bana İkrayı öğrettin kendimi okumayı
Sev dedin bildim gerçek sevmeyi
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
