Abdullah Şiiri - Abdullah Kocabıyık

ABDULLAH

Arif ile melek oğlu,
Bir seher vakti doğdu,
Dünyaya geldin de ne oldu?
Amel defterin günah doldu,
Güzel deyip durduğun,
Dünyan boşmuş Abdullah.

İyiliği yazmış kötülüğü unutmuş,
Eğer bilmiyorsan en güzeli sükutmuş,
Nefsi fısıldamış o yutmuş,
Amma eğri amma doğru,
Bir yol tutmuş Abdullah.

Dostum demiş bağrına basmış,
Yarı yolda seni satmış,
Dağlar tepeler engeller aşmış,
Yanağımdaki nem ter değil yaşmış,
Kovalayıp durduğun,
Umutlar kaçmış Abdullah.

Koşup giderken keder atmış çalımını,
Sirke keskin olsa ne olur yere akmış delmiş kabını,
Hiç bir şeye sap olmamış kazma olmuş ne yapacaksın sapını,
Sarhoşluğu yüzüne vurmuş aşk şarabını,
İçmiş Abdullah.

İftira denilen balçığa basma çamuru sana da sıçrar,
Acı olur dönermiş işlediğin suçlar,
Çok büyükmüş minik sandığın yıldızlar,
Yıllarca beslediğin uzaklara kuşlar,
Uçmuş Abdullah.

Acıyla yazılı anılar var yıllarda,
Bilsen ne gizemler var açılmamış sırlarda,
Sonsuzluğu aramış bulmuş en sonlarda,
Ona ulaşmak için dikenli yollarda,
Yürümüş Abdullah.

Para nedir ki elden ele gezen kaltak,
Mevki yularsa ben istemem al sen tak,
Yapmam onun için kimseye yaltak,
Bebekken ağlayıp durduğun bir bardak,
Sütmüş Abdullah.

Haram rızkı sofradan silin dedin,
Herkesin yediği bir ekmek dilim dedin,
Katığı önemli değil dedin,
Meğerse söylediklerin,
Boşmuş Abdullah.

Kendine uygun görmüyorsan etme başkasına,
Haram erzak girmeden ne mutlu pişen aşına,
Çok uzun sandığın yolun gelivermişsin tam ortasına,
Yolun sonu görünüyor da mesafesi bilinmiyor otuz yaşına,
Girmiş Abdullah.

Kendine hiç sordun mu?
Aradığını buldun mu?
İsmine laik oldun mu?
İsminin anlamı Allah’ın,
Kuluymuş Abdullah.