Abdulkadir Uzun Şiirleri - Şair Abdulkad ...

Hani sözler biter gözler konuşmaya başlar ya
İşte ben sevmeye böyle başladım
Usul bir sokak kahvesinde
Elimde bir hayat
Birde ben vardım hayata yeni başlamış....

Şehrim uyan bana ben geldim
Hisset beni , uykularımı kaçır o geceki gibi
İyi bilirsin sen , tanırsın beni
Hani o gün hiç solmamıştı gönlüm
Hani o ana kadar hiç öyle olmamıştım...
Hani o gece hiç uyuyamamıştım...

Bu enine boyuna sevilesi aşklardan değil
Sonsuzluğa gidenlerden...
Sevdam ne bir anlık ne bir sonluk
Ama tohumunda var sonsuzluk.....

Sen uzaklardayken
Yağmur yağıyordu saçlarıma
ve rüzgarda okşuyordu umutsuz ikliminde
ben hüznün sevdalısı olmuşum
bir pakta kırık bir salıncakta

bakışlarında ölümü kokladığım kadın...
kadın kadın olalı ihtişamına kapılıp yanından geçememiş
hüznü bahar , ayrılığı yaprak , yalnızlığı ırmak dağları parçalayan
gün geceyle buluştuğunda tan vakti
bir gülüş yükseliyor kaf dağının ardından
yankıları tüm dünyayı sarmış

Dünya bir kez durdumu başlamak bilmez dönmeye
Gözyaşı yerçekimine isyan etmeye başlar o an
Ve ben yağmur olur göğe yağarım usulca

Benim umutlarım vardı
Küçükken yeşerttiğim bir turşu kavanozunda

Dünya birkez durdumu aşkın üstüne
Hayat yaprak yaprak solmaya başlar , sararmaya
Sen ağlarsında ağladığın sevgili çoktan uçup gitmiştir yüreğinden
Yaşarsın ya ; bu bir zulümdür sana
Kalbin bir türlü ritmini tutturamaz
Hep umarsız kıvranışlar besteler kendince

Son vapurun düdüğü ölüme çağırıyor sanki beni
Ağlama gözyaşların karışmasın toza toprağa; kirlenmesin
Ölüm zaten bana bir gemiden çok yakın
Üzülme yüzün kızarmasın, allar düşmesin yanaklarına
Bırak saçların önüne düşsün yanakların renginde...
Sen! O öpülesi dudakların sahibi,