Ezan saatinin karanlıkları başlar ve Nizam cihetinin İstanbul üstündeki ufukları kan ve mercan kızıllıklarıyla tutuşur yanarken, çiçeklerin daha susmamış kokuları, insanları uzak ve güzel gösteren akşam renkleri, sükutun ve karanlığın tadları gönlümüze dolardı. Bu loş saatlerde biz köşkün önüne dönmüş olurduk. Ve lambaları lezzetli çiçekler gibi açılmış köşke bir gönlün içine dalar gibi girerdik.
İnsanlar, birbirlerinden uzun mesafelerle ayrılmış yıldızlar gibi,
kendi hususi boşlukları içinde dönen, hepsi yalnız,
hepsi mahrem ve başkalarına kapalı birer dünyadır.
Bir yıldız sönünce ondan uzaktakiler bir şey duymaz.
Herkes ancak biraz kendi komşusuyla meşgul olur.
Herkes ancak bir iki düşman için kin,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!