Abdulcelil Güven Şiirleri - Şair Abdulce ...

Karalama olmuş bizim hayatımız,
Ben onu karalıyorum,
O beni,
Herkez herkezi karalar olmuş,
Hayat demek bile iltifat olur bu yaşama,
Oyun olmuş yaşam,

İstanbul da bir başkadır kasım
Hafif hafif bir yağmur yağar önce
Sonra bardak boşalır tependen
Neye uğradığını şaşırırsın,
Birden ebem kuşağı çıkı verir gökyüzüne
Bir güneş çakar ki görmye görün.

Seni beklerim tıpkı senin gibi esmer gecede.
Sana benzetirim geceleri,
Gizem doludurlar tıpkı senin gibi.
Seni çözmeye çalışır gibi çalışırım geceleride çözmeye,
Ama başaramam.
Dedimya tıpkı senin gibidirler,

Bir genç arar kendini,
Bomboş, bembeyaz karanlıklar içinde.
Bulmak için kendini harcar durur.
Bir genç arar kendini bulmak için,
Kendini fedadan kaçınmaz.
O genç ağlar durur.

Bütün dünya zevki sefada iken o ağlıyordu.
Bu gidişe bu kötü gidişe ağlıyordu.
Yozlaşmış fikirlere, isyankar tiplere,öksüz çocuklara,
Yetimlere, dullara,kimsesizlere ağlıyordu…

Onların yapamadıklarını,

Sessizliğin son haddine vardığı noktada,
İsimsiz şahıslar beni izliyor,
Kim oldukları anlamsız,
Kimisi sessizlik,
Kimisi işkence,
Acılar yıkıyor beynimi,

Kimisi sever,kimisi sevmez,
Kimisi duyar,kimisi duymaz,
Kimisi sevinçlidir,kimisi üzgün,
Herkez birşeyler yapıyor,
Birşeyler yok olsa bile…

Kimi için zaman önemsiz,geçerse geçsin,
Kimi için zaman herşey,biraz daha olsa keşke,
Kimi için sevğiyle gelen birşey,
Kimi içinse geçmeyen bom boş saatler,
Kimi içinse zaman sevgiliye ulaşma hırsı,
Kimi içinse zaman ögütülmesi gereken birşey,

Boşuna dememişler ona kara tren
Rengarenk olsa bile kara teren.
Rengine bakıpta söylememişler,
Öyle hissettikleri için demişler…

Her zaman ayırmış bir dostu dosttan,

Bugün kabataş parkında oturuyordum,
İskelede iki gemi vardı.
Denize yakın bir yerde iki martı,
Biraz ilerde kıyıya baglı iki sandal,
Oturduğum banka yakın cekirdek kabuklarını yiyen,iki seçe.