Televizyonlar açık, çoluk çocuk kalkılmış,
Hocalar aydınlatır, tüm dikkatler toplanmış…
Bu böyle sürer gider, şükür aydınlanırız,
Ailece hepimiz, sahura da kalkarız…
Dillerde fecir vakti, hadis, sünnet anlatır,
Ayetlerde yazılı, ilmihallerde vardır…
Neydi bu fecir vakti kimseler anlatmadı?
Eğer anlatıldıysa, niçin anlaşılmadı?
Sabah okunduğunda, oruca başlanırdı,
Bardaklar yarım kalır, lokmalar yutulmazdı…
Abdülaziz Hoca’m, sahur ile aydınlattı,
Kamera karşısında, fecri bize açıkladı…
Rab’bimiz razı olsun, Abdülaziz Hoca’mdan,
Bir vebal engellendi, bütün inananlardan…
Lokmayı bırakırdık, ezanları duyunca,
Sahuru yapamazdık, geç kaldık sanılınca…
Ezan okunur iken hep bakakalıyorduk,
Oysa bizler çocuktur hiç dayanamıyorduk…
Demek vaktimiz varmış, yemek yenebilirmiş,
Artık fecri kavradık, çay bile demlermişiz…
(2011)
Mehmet Tevfik TemiztürkKayıt Tarihi : 25.7.2012 20:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!