Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Çok santlı ve teknik bir şiir. Kutluyorum seni kardeş. Hoşça kal.
sizi bütün samimiyetimle kutlarım...
Abd ile başlayan isimler bırakınız kürdü ve türkü bence en çok Arablarda var...
Bu arada 'Emetullah' ismini duydunuz mu bilmem ama benim hocam kızına bu ismi vermişti... yani kullanılıyor bahsettiğiniz şekilde Allaha izafe olunan kulluk isimleri ancak toplumumuz maalesef genelde kulağa hoş gelen popüler isimlerin peşinde kürt veya türk farketmez kadını ve erkeğiyle herkes popüler kültürün de kölesi aynı zamanda...
Benden bu kadar Kalın sağlıcakla...
merhabalar arkadaş bende ığdırlıyım bizi oralarda da bu isimlerden çok var sonra kürt türk çerkez laz hepimiz tc vatandaşıyız aynı bayrak altındayız biz kardeşiz sevgilerimle
Düşünüyorsunuz, işte bu güzel. Daha da güzeli düşmanı AB(D) bilmeniz.
Emperyalistlerin oyununa gelmezsek hiçkimse bizi yenemez.
ABD dünkü çocuk, sonradan görme züppe.
Selam ve saygılar.
Güzel yazıyorsunuz. Yüreğinize ve düşüncelerinize sağlık.
benim babamın ismide abdullah kendisi kürt degii ..ayrıca her abdullah ismini tasıyanda musluman degildir zaten
Benim adım ABDULHADİ ,ancak Kürt değilim.Ben Abd ile başlayan isimlerin sadece Kürtlerde yoğun kullanıldığına inanmıyorum.Türkler islamiyeti kabul ettikten sonra bu isimleri sıkça kullandılar.Osmalı Padişahları,Abdulaziz,Abdulmecit değil mi?
Gelelim kul olmaya ,evet insan kuldur.Kime? Yaratana.İnsan yaratılmışa kul olamaz.Ne ABD'ye,ne AB'ye ve Ağaya ne paşaya ne patrona,.ne erkeğe,ne kadına....
Ölümlü insan yaratana kul değilde nedir? Ne kadar aciz olduğunu anlatmaya gerek var mı?
Karşı olduğumuz,kula kulluktur.Zira .insan yaratılmış en şerefli varlıktır.
Zaten can kardeşim bu hususu iyi bilir.
Selam ve dualarımla.
bu soruya verilecek cevapları gerçekten merak ediyorum.bu şiiri takip etmekte fayda var en azından benim için diyorum kendim içindir bu fayda kimse yanlış anlamasın.
kutlarım şairim.
Güzel bir çalışma. İlginç bir soru. Niçin erkekler.
Eeeeeeee..... Biliyorsun erkek egemenliği var..
Kadınlar erkeklerin kulu, erkekler Allah'ın kulu... Atalar dini böyle diyorya...
Bu şiir ile ilgili 9 tane yorum bulunmakta