Abdalın Son İlahisi Şiiri - İsmail Karakurt

İnce turnasıdır mecaz
Sevgiler, cümle cana.

Rüyalar çağırmasa da oğul
Ben bir bozkır karıncasıyım
Yoldayım süzüle incele
Gitti giderim lisân-ı hâl ile
Kalplere dokunan imâ ile
Aşkım karanlıktır-sılasız
Mülküm yokluğa naziredir
Dibe vurmuştur belki de
Mahremiyetin köpürdüğü gülde.

Bozkır kiliminde kır-çiçek
Bir çadır da ben kurayım
Toprak olursam olayım
Ölüm hangi ağacın küfü
Güle ışkın veren tütsü,
Olursam abdal, ben olayım
Kırk hevesten bir nefes gibi.

Allah'ım, Belkıs büyüsünden
Hışırdasın dut yaprağı.
Tuza, ekmeğe ve aşka
Öyle öreyim mecazımı
Kelimelerin kalbinden.

Irgalanırım; sevgiler, cümle cana
Son abdal, otların Süleyman'ı!.