Abdal Şiiri - Yunus Temiz 2

Ben heybesinde hiçlik taşıyan bir abdalım
Ruhsatlı sözlerimle biraz gotik hikayelerimle
İntibahlar devşiren nasip ıslatıyorum acizane
Mataramda bir peri kızının nefesini saklıyorum
Eskilerin menkıbelerinden,yenilerin rönesanslarina
Güneşin ilmek attığı noktadan gözelerinin beyazına
Bir hicrete hüküm giymişim ,
kader ağlarını gönlüme kördüğüm etmiş işte,
İsyan etmeye mecal bırakmıyor bende eskimez yaralar,
Öyle yaralar ki yarin adı cehri zikir diye dudaklarımda,
Tabanı eskimiş köselelerimden dünya topuğuma değiyor
Yıkılar eğerlendi, yollar uçurumlara çıktı, yollar bı sana çıkmadı..
İsmin geçiyor belli belirsiz park ve sokaklarda
Diyarbakır radyosunda bir ıslak hıçkırık beliriyor
Kehribarın ince yumuşak dokunuşu içimi ferahlatıyor
Kardelenler başını uzatıyor adanmış baharlara
Tasfiye ediliyor kara bulutlar geçmişin gecelerine
Ruh sıyrılıp varıyor cennetin ırmaklarına.
Sorarım sana adın neden deviriyor olanları ?