Abbas Ağa Şiiri - Şadi Ünal

Bir öyküdür o halkımın dilinde;
Yetim Eşe’nin yaşamıdır.
Kaderin baskısıdır sözde.
Neden yetimleri alır ağına?
Neden yoksullara baskı yapar?
Zenginlerin köpeği midir kader?

Eşe inekleri otlatır dağlarda;
Abbas Ağa’nın inekleri yaramazdır,
Dağdan dağa, kayadan kayaya
Çalıların arasında sürükler Eşe’yi.
Abbas Ağa iyi kalplidir,
Kimsesiz Eşe’yi yanına almıştır.
Abbas Ağa gibisi var mı dünyada(?)
Ekmeği bol adamdır.
Memuru, amiri hiç eksik olmaz kapısında…
Çobanı, çırağı hep yağ yer, bal yer…
Köpeği, tazısı besilidir onun.
Ya Eşe! Kupkuru bir fidan gibidir,
O da yağ yer, bal yer…
Dayak yer, söz yer ağasından.

Abbas Ağa birdir;
Onun gibisi hiç geldi mi dünyaya?
Eşe koşturur ineklerin ardından,
Korku doludur yüreciği!
Aldırmaz dikenlerin ayağına batışına,
Kayaların yaralayışına.
Düşüp,kalkıp tekrar koşmak
Kaderdir onun için;
Doğmadan yazılmıştır tanrı tarafından.
Ama o bilmez kaderi, duymamıştır da.
Aynaya hiç bakmadığından
Görmemiştir alnındaki yazıyı.

Eşe kız koşturur da koşturur,
Takadı kalmamıştır yavrucağın.
Bir kader çıkar o an,
Kader ağzını açmış ineklere saldırmakta,
Kaderler çoğalmakta gittikçe,
Kaderler yemekte Abbas Ağa’nın ineğini,
İnekler koşmuştur köye,
Arkadaşlarını kaderlere bırakarak,
Eşe koşturmuş, kaderlerden korkarak.

Abbas Ağa sinirli, yüzü korkunç,
Tokatı balyoz gibi,
Ağzı küfür dolu.
Kapar köşedeki baltayı kaldırır,
Çoban gelir gürültüye,
Eşe! nin kafasına inen baltaya
Karşı koyar elini,
Balta bir dal gibi iner parmakların arasına,
Oturur bileğe kadar.
Eşe şaşkın, korkak, ağlayımsı,
Akan kana bakar.
Abbas Ağa vurur durmadan,dinlenmeden.
Çünkü; Abbas Ağa kaderdir,
Çobanın, Eşe’nin alnına tanrının yazdığı,
Son kader Abbas Ağa’dır.

Abbas Ağa gibisi geldi mi hiç dünyaya?
Ekmeği bol, yağı bol, balı bol…
Amiri, memuru hiç eksik olmaz kapısında.
Köpeği, tazısı besilidir.
Çobanı, çırağı, Eşe’si hep yağ yer
Bal yer…
(25 Ocak 1975)