Abayı Yakmak Şiiri - Muhterem Aslan

Ne son bakışın çıktı aklımdan
Ne de son gülüşün bana içten
Hele ilk abayı yaktığın andan
Küllerimden doğdum bir hiçken

Derdim vardı, dururdu içerimde
Seni gerçekten haketmek gibi
Aşkın tatlı suyunu içerim de
İçtikçe büyür dert ağacımın dibi

Ne tadından geçilir, ne derdinden
Başladığı gibi olsa herşey keşke
Bazen nefret edersin kendinden
Ne yapalım bu iş böyle işte