Abayı Yakmak Şiiri - Önder Karaçay

Şairin hırkası abasıydı
Sırtında sanki ateş taşıyordu,
Şişmiş omzu yükünden kabaydı,
Bu yangın hep o yürekte başlıyordu

Mürşitten istifadeyi tasavvufa taşıyordu,
Ocak gibi harlı bir ateşti yüreği,
Ömrünü heba ettiği o yüce yardı,
Sıcağı hissedecek hali mi vardı?

İçindeki ateş, dışındaki ateşi bastırıyor
Yar aşkına yüreği yanıyordu,
Dumanı fark edilene kadar da yandı,
Şimdi sönen küllerini üflüyordu.

İçinden yananı anlamak zordu,
Dışında abayı yaktı sanılıyordu.
Yar aşkına içten yanmanın yanında,
Ona dünya ateşi de neydi?

Önder Karaçay