Abanoz Şiiri - Mustafa Onur

- kab I -

a

Anne,
Parmaklarımı ezerek geçen bir sevdadan döndüm.
Üstümün kiri gayrı ondandır.
O bulutu çok severdi (!) Hep yağmur derdi.
Gözümdeki rutubet gayrı ondandır.
Anne,
Bizim çocuğumuz olacaktı hüzünden gebe kalma.
/... O hiç bilmedi.

b

...Sonra elini sürdü merhem diye yüzüme,
Millere bulanmış bir diyardı orası.
'Düş' dedi bana,
'Ama annen saçlarından tutmasın'
'Eline bulaşmasın' dedi 'Şefkatimin karası'
O bıldırcın beslerdi (!) Gece hep öksürürdü,
İçimin Dante'ye kesilmesi işte bundandı.

Gözüm aşkı görmeyecek kadar açıldı anne,
İçimin yarasını ihanet aldı.

c

Slonei karşısında dursaydı belki,
Nehirlerin tersine aktığını bilmezdi elbet.
Mevsizmlerin kusursuz dönüşünü...Saltanatın döngüsünü...
... / Ama beni de hiç bilmedi anne.
İstedim ki kapısından çocuklar geçsin,
Yakaları çamurlu heykeltraşlar.

O beni bir abanoz ağacından oymuştu;
Dökülen yerlerimle doymuştu anne...

d

Yükünü yük edip gecelik kervanlarda,
Bir sabah namazında yatsıya durdum.

Sen bana iş bul, evlen dedin ya anne,
Kızma ama,
... / Ben şair oldum! ! !

e

... (ağlama anne) ...