Ab-ı Şehir Şiiri - Erkan Özkan

Gün doğumunda Pierre Loti'de bir kahvaltı sofrası,
Ve boğazıma düğümlenen manzara kırıntıları,
Gördüğüm sadece Altınboynuz degıl...bılıyorum,
Biliyorum bu sular diyar diyar dolaşır.

Galata'dan Taksim'e uzayan yokuşlar,
Ellerimle saramadığım koca bir şehir,
Hava parçalı bulutlu,
Hüzünlü bu şehir...aşikar.

Sallanan balıkçı tekneleri mi Eminönü'nde,
Yoksa sallanan deniz mi? ,
İstanbul demini almış ezelden beri,
Bir dokunmak için bin defa gezmeli.

Umud-i yaptığım her yolculukta bir İstanbul,
Ardı yok yeditepenin,
Sevdiğim İstanbullu değildi,
İstanbuldu sevdiğim.

Kız kulesine çıktığın vakit,
İstanbul gördüğünden değil ibaret,
Ezan vakti bulutlar bile döner kıbleye,
İşte ab-ı şehir...

Batarken güneş tuhaf bir kızıllığa esir,
Küme küme aşklar hep bu kente muktedir,
Yaşanılası uzun soluklu dar sokaklar,
Yıksan da hayalleri İstanbul hep tektir.

Kıyılarına yanaşmak yetmez anlamak için seni,
Gönüllerde açar sümbülün,gülün,lalen,
Ruhuna fısıldamamdır derdimi bir gece vakti,
Ay ışığına koşmak yıldızlara tutunarak.

Sahillere atıverdimi kendimi,
El ele tutuşup da nefeslendiğim İstanbul,
Sevgilim İstanbullu değildi,
İstanbuldu sevgilim.