Âb-ı hayat Şiiri - Ahmet Bahadır Üge

Nehrin kenarında boyun eğmiş ağaç!
Toprağını tırmalıyor su.
Senin tırnaklarından kuvvetlidir akışı.
Köklerinle tuttuğun toprağı yumuşatıyor.
Sıkıyorsun köklerini gövdenin avuçlarında.
Yumuşatıyor toprağını tutamıyorsun
Alıveriyor Nehir!

Ağzı açık canlı misali korkmuş boynun suya bükülüyor,
Çekiyor boynunu, eğiliyor, eğiliyorsun.
Yapraklarını okşuyor nehir.
Dalgalı saçlarını görmüyor su.
Kadınlığına kanmıyor.
Yaşamına, yaşamaya çalıştığına da bakmıyor.
Teslim ediyor seni.
Korktuğun her sessiz anında,
ona değen, yapraktan saçlarını okşuyor,
Kandırıp toprağını alıyor alttan alttan.

Düşüyorsun ağaç
Düşüyorsun açlığına,
düşüyorsun toprağının suyuna.
arsızlığının su açlığına.
...
...
Ayaklarım çıplak.
Ruhum çıplak, çaresizce endamının yanından geçiyorum.
Seni görüyorum ağaç.
Ne yazık ki seni!
Suya yeni düşüyor boynun, dalların,
olağanca kadınlığın suya düşüyor,
düşüyor, yapraklarınla bana bakıyorsun.
ölüyorsun ağaç.

Ayaklarım çıplak.
Nehrin aktığı yönde yürüyorum.
kopmuş önümden geçiyorsun.
Su arsız
Su "Hayat! "
Yolumu ıslatıp yumuşatıyor,
Toprağı yumuşatıyor, sana yaptığı gibi.

Sen gibi değilim ağaç,
Köksüzüm.
Nehir; "Hayat! ",
akıp geçiyor,
onun yanında yürüyorum.
yan yatmış yüzüyor kütük olmuş bedenin,
ona karışmış bana bakıyorsun.
Sana bakıyor, yürüyorum akıntıya, yavaş,ıslak,
Öksüzüm.

Nehir "Hayattır" diyorsun
akıyor.
Bir kütüğe dönmüş bedenin denizlere varacak görüyorum.
...
Ayağım çıplak.
Çamur yapış yapış.
Adımlarım yavaş yavaş.
Yürüyor ve ölüyorum ağaç,
Sulanmış balçıktan nehrin toprağına karışıp,
"Ölü senin" kavuşacağın denizlerinden uzaklaşarak.