Ab-ı Hayat Şiiri - Seval Özbalcı

Dünya bir turu daha devirirken,
Biz de onunla birlikte, içinde, öyle dönüyoruz işte...
Yarış otomobilinin içindeki koltuklar gibi biz de mecburi istikametteyiz.
Varlığımız muktedir, lakin mutlak bir bağımlılık...
Yorulmuşuz nedense, mecburiyetten.
Gezginler bu kadar yorulmazlar değil mi?
Yani etrafa da bakmalı biraz, pencereden evreni izlemeli,
gökyüzündeki bulutlara el sallamalı.
Rüyalar, düşler geçmeli gözünden, yol akıp giderken...
Sonra biraz içlenmeli, ben nasıl bir koltuktum demeli mesela.
Kimlere hizmet ettim, kimlerle bu yolu paylaştım.
Birbirimize kahır mı ettik, yoksa keyif mi verdik?
"Allah iyiliğini versin! " demeli direksiyona mesela,
"Bu yollarda bizi rampalardan çukurlardan aşırdınız,
azıcık sarsalandık ama, olsun..." demeli tekerlere..
Koskoca evren bu, yol bitmez, dön.. dönelim.
"Vakit ne kadar, motor ne durumda bakalım.
Bujiler çapak yapmamıştır inşallah..
Radyatör de bu aralar su kaynatmazsa,
şu virajı da alırız." diye söylenmeli şoför koltuğu.
Su kaynatmaya mı başladık nedir..
Anne, baba, dostlar..
Herkes su kaynatıyor, virajlar yaklaştıkça...
Savruluyoruz, geldik-gidiyoruz derken.
Selametle gitmeli, sakin.
Sakin ol.
Sakin ol.
Sakin ol.
Yavaşla...
Yakalayalım her zerrenin titreşimini.
Hayat içimizde neyi zikrediyor, hissedelim.
Hırsla mı, sevgiyle mi tesbih ediyor kalbimiz her bir nefesi?
Yoksa mümkün olmayacak gibi, huzura varmadan huzura ermek.
Her şeyi bırak, her şeyi...
Bir elini kalbine, diğerini benim kalbime koy,
işte orada biriz, birlikteyiz.
O nabızla ısınıp, o nabızla soğuruz.
Her bir nefesin kora döndüğü o anlarda;
yeryüzünün gelgitleri ile gelen her yeni yılda,
tatlı bir mevsim gibi ikrar eder dileğimiz,
tam orada yine aynı yeni hevesleri isteriz.
Bu yıl da, gelecek her yeni yıl gibi,
Arınıp tüm eskitilmiş heveslerden;
nefes gibi,
toprak gibi,
su gibi,
hava gibi,
ve ateş gibi,
geri dönüştürelim benliklerimizi...