Ab-ı Hayat Şiiri - Yahya Harbalioğlu

Dev bir dalga taşmıştı deniz gözlerinden
Yanağındaki gül bahçesini talan etmişti
Tuz ekmişti
Gülün dikeniyle kanayan dudaklara

Kara bulutlar gibi sarmıştı saçların gök yüzünü
Kaşların şimşek çakıyordu
Sesinde titrek bir gök gürültüsü

Dalında açan bir yapraktı bu sevda
Ömrünün nisanında çiğ damlasıyla dans eden
Çiğ düştü
Yaprak soldu
Karıştı hayatın toprağına

Artık büyüdün
Daha renkli baharlar bekliyor seni
Kıyametleri koparma bu yüzden her mart yağmurunda
Sabrı öğren
Gözlerinden daha derin olsun alacağın nefes

İnandırmıştım sana hatırlasana
Beklemiştik sonra dinmişti fırtına
Her gecenin ardı sabahtı hani
Dikenlerin bittiği yerde güller gülerdi

Senin gözyaşın bir çiğ damlası hiç unutma
Yediveren gülleri sular gülüşünü baharında
Otuz iki inciyi
Koskoca bir hazineyi gizler gülüşün

Elinde taşıyorsan hala
Son bulutu olsun beyaz mendilin
Silip süpürsün
Hüzünlü gözlerindeki son sağanağı

Karamsar günlerinde çünkü sana ışık olamam
Kendi kanatlarınla göçmelisin her mevsim
Artık yanında kalamam

Deniz gözlerindeki ışıltı
Fenerinin ışığı olsun
O güzelim bembeyaz yelken ellerini
Sevdanın rüzgarı okyanuslara götürsün

Nereye gidersen git
Kalbim kökleşmiş bakışlarında
Senin yeşerttin bu sevgimden uzaklaşsan da
Baktığın yerde olacağım

Benim her yılım da dört mevsim bahar
Sayende
Yüreğimin toprağına damlamıştı çünkü
Yanağından taşan bir damla gözyaşın