Ab-ı Aşk Şiiri - Taylan Ayhan

allahım,
(birden ağır bir sızı sol yanımda
bir enfarktüs sandım
niyeyse o an geldi aklıma
o kadından somurduğum ab-ı aşk...
pardon,
cenabet ağzımla ismini andım)
sözüm meclisten dışarı
bilmem hangi tanrılar
geçtiler ırzına düşkün ruhların
suyunu şehvetlerinin, böğürerek akıttılar
öyle ki şimşekler çaktı
azgın azgın...
(söz aramızda allahım
yağmur başladı
aklımda o kadın)
yani demem o ki
güç ver bana
deniz havalandırırsa eteğini...
ki biliyorum hiç olduğumu
hiçten de adi
ve oyuncak olmuşken denizin rahmine
yani med'se med, cezir'se cezir
bilmem kimin elinde gidiş gelişler...
ve şu duvarların rengini almışken
denizin göğe sıçramış şehveti
yani her nefeste içime
dolarken toprak
nereden çıktı,
ıslığımın iplerine dolanmış kokusuna O'nun
banarak bayatlamış ruhumu
anılarla ağlaşmak...
halbuki daima hazır toprak
vermeye ve almaya
ve süsümüzden vazgeçene dek
ıssızdır gerçek, tam önünde gözün
yani sadece inkar bütün kargaşa
donsuz bir sözlüğün adımız olduğunu,
sonumuz olduğunu sonsuz bir sözün.

(21.01.07-Adana)