Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Çok değerli üstadım. Büyük beğeni ile okuduğğum duygu yüklü, hüzün dolu, bir o kadarda anlamlı, harika bir şiir. Bu güzel, anlamlı dizeleri yazan kaleminizi, en içten duygularımla kutluyorum. + 10 puan; Saygı ve sevgi selamlarım ile...
Yaptığınız bu güzel şiir paylaşımı için size teşekkür ederken,bu güzel şiirlerin yazarı siz şair beyefendiyi tebrik ediyor selam ve hürmetlerimi sunuyorum..saygılarımla
Böylesi güzel bir şiiri size yazdıran hazan rüzgarlarına ve siz değerli kalem'e teşekkürler.
Tüm gönüller yoruldu artık mola zamanı.
Hep ilkbahar yaşandı şimdi hayat hazanı.
Bir mevsim kapatacak neşeli gönüllerde,
Gönüle hüzün verir sonbahar rüzgarları.
Hüznü birazda bana getirdi şimdi sonbahar rüzgarları.....Tebrikler sayın Müftüoğlu saygılar sunuyorum
ŞİİR GÜZELDİ HOCAM KUTLUYORUM SİZİ SAYGILARIMLA
Yıllarım geldi geçti şu an da hazandayım.
Bembeyaz saçlarımla kışa yolculuk aldım.
İki büklüm olmaya yüz tutan bedenimle,
Gönlümde halay çeker sonbahar rüzgarları..
Güzülde beraberdir güzleklerle güzerti.
Kendini göstermekte hazanın güzününde.
Serin serin esecek her hazan mevsiminde,
Sonbaharın emrinde sonbahar rüzgarları.
Eminimki her şair sonbahar mevsiminde,
Kaleme almak ister bu mevsime bir şiir.
İçimden tek tek geçen yazdığım satırları,
Yazmama sebeb oldu hazan ve rüzgarları
GÜZEL ŞİİRİNİZİ GÖNÜLDEN KUTLUYORUM SEVGİLİ AMCACIĞIM.AMA ŞUNU SÖYLEMEDEN GEÇEMEYECEĞİM.ŞAİRLER HEP GENÇ KALIR.YÜREKLERİ HİÇ YAŞLANMAZ.ÖNEMLİ OLANDA BU DEĞİL MİDİR ZATEN.SAYGILARIMLA.
Sonbaharı sevdiren, biraz hüzünle de olsa sevgiyle zamanı karşılayan harika bir şiir, kutluyorum Üstadımı hürmetlerimle.
Halil bey....
Bu rüzgarlar bizede biraz hüzün versede...
Tema olarakta düşünce olarakta güzel bir çalışma...
Saygıyla
Göz kırparken karakış göçmen kuşlarda gitti.,
Ne yuvalar boş kaldı damların tepesinde.
Kalan teleklerini damlardan indirecek,
Sonbaharın emrinde sonbahar rüzgarları..
ben sonbaharı insanların son demlerine benzetirim nedense hüzünlü gelir bana hep şiiriniz bu mevsimi anlamlandırmış ,kaleminiz daim olsun,şiir çok ustaca ve güzel kaleme alınmış tebriklerim yürekten saygılarımla birlikte
Değer arz eden şiirinizden ötürü, sizi kutlarım. Sonbaharda olsa bahar işte...Bakınız neler yazdırtıyor! Sırf bu nedenle bile yaşamaya değer sanırım. Umarım ve dilerim ki, her fani son bahar hazzını tadar da, o ılık ve asude havayı doya doya solur. Bu rüzgarı estiren şiirinizi ve gönlünüzü selam ve saygı ile tebrik ederim.
Bu şiir ile ilgili 42 tane yorum bulunmakta