Sen Istanbul... Şiiri - Şükrü Aktaş

Sen Istanbul!..
Yüreğimde ateş
Yüreğimde kor
Sevdalındım senin bugüne kadar
Velev ki aşığım sana
Yüreğim aşkınla çarpar
Yalnız Karagümrük yanmıyor artık sende
Sen bugün hepten yangın yerisin
İstanbul...

Kibritsiz
Korsuz
Külsüz...
İçten içe tutuşurken
Alevsiz yangınında yandım
Istanbul...

Artık başka türlü tanır gibiyim seni
Adımlarken toprak diye tenini
Her anında bir tat
Her karende bir vuslat yaşadım
Istanbul...

Boğazdı benim sendeki ilk sevdam
Meğer ki Haliç’te yüzermiş gönül teknelerim
Fatih’te foraymış yelkenlerim
Ve canımın can bulduğu an
Ey Can!
Istanbulla noktayı koyarken özlemlerime
tutarken sıcak ellerinden
Güneş tepeden kâinata
Sen yeditepeden Istanbul’a uçurumlar gibi dik bakarken

En şanslı gecesini yaşamış olmalıydı Ay
Eğer yaşasaydık günden sonra geceyi
Ay görseydi, ay parçası çehreni
Islak gözlerle bakakalırdı
Hilâli bile kıskanırdı sendeki ince beli
Ayaklarına düşürürken oynaştığı zühreyi

Kükreyen vapurlarla, saçlarından geçerken rüzgâr
Gözlerim gözlerinde
İki damla gözyaşınla acılarımın çiçeğini sularken sen
Bedenin sirrus saçaktı bana
Mermerşahi perde kalkarken aradan…

Seninle kucaklaştık can
Dolduk, taştık seninle o an
Tenlerde yürekler yandı
Çok şeyler aştık seninle
Istanbul bile dardı
Ağır gelen bir şeyler vardı
Ağırdan da ağırdı, batmanlarca ağır
Ellerinden çözerken ellerimi
İkiye böldüm kendimi
Sol yanım kaldı sende
Sağ yanım sızım sızım
Bende kalan
Sonsuzlukta sürüklenen boş bir beden
Ve ellerimle sıkıştırdığım
Kafamdaki SENSİZ sen!...

(Şubat 1989 Küçükyalı/İST.)